Hoi Eline, of in jouw taal: Elientjuhhzz, hier is je 26-jarige zelf. En ik kan je zeggen: de komende tien jaar gaan veel veranderen voor jou. Dus zet je beugel maar schrap…
Nope, je gaat niet met een Amerikaanse Zac Efron-achtige high school-jongen trouwen. Ook niet met een Fransman.
Je zit niet op je twintigste in Parijs in een cafeetje te schrijven. Je rent niet elke dag naar je werk in een wereldstad met een beker koffie in je hand.
Je skeelert ook niet over de boulevard van Los Angeles. Je wordt niet opeens sportief – dat zul je waarschijnlijk nooit worden.
Het clubhuis op zolder, dat je met alle liefde hebt volgehangen met posters van Idols, Prison Break en de Lama’s? Ga je amper meer gebruiken. En die vijf paar Allstars die je hebt raken snel onder het stof. Net als je lavalamp – die je vader op een dag zomaar weggeeft aan een nieuwe tiener. Je Hyvespagina, die je om het uur refresht om te kijken of je nog nieuwe views hebt gekregen, verdwijnt voorgoed. En je gaat niet op kamers in Vlissingen omdat je denkt dat je niet in één keer gaat slagen.
Van de meiden die in roze pyjama’s op je Sweet Sixteen verschenen, ben je tien jaar later nog maar met een paar bevriend.
En die coole jongens op school waar je met je vriendinnen een schriftje over bijhield? Geen idee hoe het nu met ze gaat. Gelukkig leer je op een gegeven moment hoe je normaal met jongens omgaat.
Je blijft niet voor altijd alleen omdat niemand je leuk vindt.
Nope, het loopt anders. Je slaagt voor je examen. Je gaat studeren, gaat in een geweldig studentenhuis wonen in Utrecht – later met vriendinnen samen.
Ja, je krijgt nieuwe vriendinnen, die met je lachen en huilen. Waar je weekendjes mee weggaat en die een Grease Lightning-dans hebben ingestudeerd voor je bruiloft.
Je wordt tante van de liefste kindjes. Je gaat nog meer van je ouders houden en krijgt waardering voor hoe ze je hebben opgevoed (ja, zelfs toen ze boos waren toen je een 2 had gehaald voor Duits).
Je reist door heel Europa, van Istanboel tot Porto, Dublin en Boedapest. Je leert Frans en Spaans, maar Duits vind je nog steeds verschrikkelijk.
Je gaat bij toffe bedrijven werken als redacteur, mag voor klanten als KLM werken en gaat in je eentje op vakantie naar Kroatië om daarover te schrijven. En in plaats van Parijs, schrijf je in cafeetjes in Warschau.
Veel van de mensen die je nu al kent groeien uit tot nog hechtere vrienden.
Je ontmoet de man van je dromen, waar je zoveel over hebt gefantaseerd. (En die veel knapper en leuker is dan Zac Efron). Hij vraagt je ten huwelijk in Londen en jullie bruiloft wordt een sprookje – jep, net als de Disneyprinsessen die je stiekem nog steeds zo leuk vindt. En hij vertelt je elke dag hoe mooi je bent.
Je verliest ook mensen die je dierbaar zijn. Je wordt gekwetst, gaat twijfelen aan jezelf – maar dan heb je allemaal lieve mensen om je heen die er voor je zijn.
Je laat eten aanbranden, je wordt afgewezen bij sollicitatiegesprekken en bij hospiteeravonden.
Soms twijfel je gigantisch of je wel de juiste keuzes hebt gemaakt.
Je weet nog steeds niet heel veel van politiek en economie, maar daar heb je gelukkig een man voor. Wel kun je nog steeds heel Idols seizoen 1 en 2 (en Pietje Bell 1&2 en A Cinderella Story) meepraten.
Je geloof groeit, dankzij de mensen die je ontmoet, de vriendinnen met wie je samen bidt en door God die in je leven werkt.
De kerk in Goes, waar je je zo thuis voelde, bezoek je nauwelijks nog – op een gegeven moment vier je Avondmaal met Indiërs, Amerikanen, Finnen en Polen.
Nope, het loopt allemaal niet zoals je zou bedenken. Niet het doemscenario, en ook niet het onrealistische buitenlandplaatje. Maar het loopt allemaal veel beter. Alles wat je meemaakt, alle mooie dingen en mislukkingen, maken je tot wie je bent. Je groeit uit tot een volwassen vrouw die weet waar ze voor staat. Niet dat je op je 26e precies weet wat je wilt gaan doen – wie weet wil je nog wel een nieuwe uitdaging aangaan. En dat zal misschien de rest van je leven zo blijven. Vergeet niet dat elke fase een bedoeling heeft. Dat je groeit, ook al lijkt het niet zo.
Dus Eline, probeer je niet al te rot te voelen als mensen jou niet uitnodigen. Of als ze geen hoi tegen jou zeggen (en wel tegen je vriendinnen) als je door de gang loopt op school. Dat zegt meer iets over die mensen dan over jou. Probeer te lachen, ook al schaam je je voor je beugel. Geniet nog meer van de momenten met je beste vriendinnen en je familie, want ze zijn je zoveel waard. En durf af en toe uit je comfortzone te stappen – maak dat grapje, durf dat artikel voor de schoolkrant te schrijven, doe gewoon lekker die blauwe mascara op.
Want jij bent prachtig. Het komt echt goed met jou. God weet waar Hij je hebben wil. En ook al denk je op je 26e nog steeds over nieuwe dingen, je komt echt wel waar je bent bedoeld. Want je bent waardevol. Op een gegeven moment vertrouw je daar zelfs zo op dat je er een boek over schrijft.
Trust the process.
X, Eline (vanuit Warschau. Jep, daar ga je wonen).
